Productomschrijving

De statische elementen van het glas en zijn het architecturale plaatsen worden gewijzigd door het element van verandering inherent aan natuurlijk licht. Een schijnbaar eindeloos spectrum van veranderingen in de verschijning van gebrandschilderd glas is een resultaat van de veranderingen in de intensiteit, de regeling, de atmosferische verspreiding, en de kleur van natuurlijk daglicht. Het lichtgevende leven van gebrandschilderd glas, daarom, kan het best worden waargenomen door het op organische effect te letten van licht op het venster door de cursus van een dag. Als men de Kathedraal van Chartres vlak na zonsopgang op de ochtend van een duidelijke dag moest ingaan, zou het aan de vensters van het oosten, vooral die in de lichtbeuk zijn, dat zijn ogen eerst zouden getrokken worden. Zij zullen alleen volledig aan het leven gekomen zijn, en alle anderen zullen nog om in een soort schijnen helft-te bestaan hushed schemering. Geleidelijk aan, aangezien de zon in de hemel toeneemt, zullen deze vensters meer lichtgevend worden. Dan zullen de vensters van het oosten beginnen hun vroegere schittering aan die allen langs de zuidenflank van de kathedraal te verliezen, die door middag van de directe stralen van de zon vrij gloeiend zal zijn. Het lichte stromen door de zuidenvensters, echter, zal het lichte niveau binnen de het noordenvensters tegenover hen voldoende verhoogd hebben om tot verschillend te leiden, hoewel in geen geval onplezierig, het dempen van de uitstraling van de laatstgenoemden. Als de zon op dit punt achter een wolk verdwijnt en de hemel over het algemeen donker wordt, wordt de verschijning van alle vensters onmiddellijk en dramatisch veranderd. Omdat het verspreide licht, nu, min of meer eveneens uit alle richtingen komt, zullen de zuidenvensters sommige van hun vroegere schittering en levendigheid verliezen en de het noordenvensters zullen theirs terugkrijgen. De algemene atmosfeer van de kathedraal is duidelijk koeler en ernstiger in zijn effect, en meer dan ooit alvorens één van absolute verschillen in de tonaliteit van de diverse vensters zelf bewust begint te worden. De grisaillevensters in het eind van het oosten van de kathedraal, het hoogst gesloten de 15de eeuwvenster in de Vendôme-Kapel in de zuidendoorgang van het schip, en de drie de 12de eeuwvensters over het grote westen poort allen komen zoals zijnd wezenlijk meer lichtgevend dan de rest duidelijk uit. Als, laat in de middag, de zon weer verschijnt, wordt de kijker behandeld aan een buitengewoon schouwspel aangezien de blauw in de het westenvensters, veruit het meest intens in de kathedraal, verder door de directe stralen van de zon worden opgehemeld. Indien de belangrijkste deuren van de kathedraal worden geopend, zullen de directe stralen die van de recente middagzon, halverwege onderaan het schip van de kathedraal stromen, een verblindend baarkleed over alle vensters binnen hun nabijheid gieten tot de deuren weer eens worden gesloten. Dan aangezien de hemel met de het plaatsen zon begint rood te worden, verliezen de intense de 12de eeuwblauw in de het westenvensters hun vroegere intensiteit, en de warmere kleuren, vooral de robijnen, worden zo vurig en assertief dat zij bijna schijnen om de blauw als overheersende kleur in de vensters verplaatst te hebben. Tot slot wanneer de zon is gegaan wordt de gehele kathedraal geworpen weer eens in een diepe schemering, die geleidelijk aan vermindert tot er geen licht bij allen is.