Productomschrijving

Materialen en Technieken

Het tegendeel aan populair geloof, glassmaker en de gebrandschilderd glaskunstenaar kon zelden dezelfde persoon zelfs in de vroegste tijden geweest zijn; in feite, werden de twee kunsten zelden uitgeoefend bij dezelfde plaats. Het glaswerk was gemakkelijkst opstelling bij de rand van een bos, waar de enorme hoeveelheden brandhout, as, en zand die voor het maken van glas noodzakelijk waren zouden kunnen worden gevonden, terwijl de be*vlekken-glas-venster-maakt studio's normaal opstelling dichtbij de belangrijkste bouwterreinen waren. De gebrandschilderd glaskunstenaar, dus, is altijd afhankelijk van glassmaker voor zijn primair materiaal geweest. Gekleurd met metaaloxyden terwijl in een gesmolten staat-koper voor robijn, kobalt voor blauw, mangaan voor purple, antimonium voor geel, het ijzer voor groen-bladen van middeleeuws glas door het blazen van een bel van glas, het manipuleren van het in een tubulaire vorm, in de lengte het wegsnijden van de einden om een cilinder te vormen, de cilinder onderaan één kant te scheuren, en het af te vlakken in een blad werd geproduceerd terwijl het glas en in een plooibare staat nog roodgloeiend was. Het werd toen toegestaan om zeer langzaam in een oven te koelen zodat het behoorlijk en niet te moeilijk zou onthard worden om omhoog in welk vormen ook te snijden voor het ontwerp zouden kunnen worden vereist. Aangezien deze bladen van glas, met uitzondering van een type dat als opgevlamd glas wordt bekend, intrinsiek met één basiskleur door werden gekleurd, zouden de veranderingen van één kleur in een andere in het ontwerp van een venster kunnen worden uitgevoerd slechts door afzonderlijke stukken van glas in elk van de vereiste kleuren te introduceren.

Hetzij per toeval of door weloverwogen bedoeling, maakte het glas in de twaalfde en de 13de eeuwen hadden bijna de ideale combinatie van ruwheid en verbetering voor gebrandschilderd glas. Bladen, 10 door 12 duim (25 door 30 centimeters) in grootte, waren zowel vlak genoeg en dun genoeg zeer nauwkeurig in de noodzakelijke vormen, nog nog worden gesneden veranderlijk genoeg in dikte (van minder dan 1/8 duim [3 millimeter] aan zo zoals veel 5/16 duim [8 millimeter]) om rijke overgangen in de diepte van hun kleuren te hebben. Met de vooruitgang van glastechnologie in de Middeleeuwen en Renaissancecame de capaciteit om grotere, dunnere, en vlakkere bladen van glas in een aanzienlijk grotere waaier van kleuren uit te vaardigen dan in de 13de eeuw mogelijk was geweest. In elk te onderscheiden stadium in deze ontwikkeling, echter, werd het glas minder visueel interessant als esthetisch uit eigen beweging element. De gotische Aanhangers van godsdienstige opleving erkenden later dit effect, en in de medio-negentiende eeuw zij een terugkeer aan de vroegere methodes in werking stelden om glas te produceren. Zij ontwikkelden het zogenaamde „antieke“ glas, dat in kleur, textuur, en het in de schaduw stellen aan het glas opmerkelijk gelijkaardig is dat in de de 12th- en 13de eeuwvensters werd gebruikt. Het „antieke“ glas blijft het basismateriaal dat in gebrandschilderd glasvensters tot op heden wordt gebruikt.